Iedereen houdt van Mark

“Is er iets belangrijks dat ik moet weten voor ik ga?” vraagt Mark, mijn favoriete ski-rookie, aan me. We zitten bij een doelloze les - ik weet niet eens welke - en we hebben het over de aankomende krokusvakantie.
Mark gaat deze vakantie voor het eerst skiën en het lijkt hem handig om de kneepjes van het vak te leren nog voor hij op de piste staat - kan hij ook gelijk indruk maken op de vrouwelijke ski- en snowboarders. Geen Après-ski, maar Pre-ski noemen we dat. Natuurlijk kiest hij mij uit als zijn raadgever, want blijkbaar word ik door mijn geliefde vrienden gezien als dé wintersportexpert. Zoiets heet dus een vertekend beeld, maar daar moeten ze zelf achter komen.
Goed, terug naar Mark. Mark is mijn heumie, mijn buddy. Een van mijn beste, bijzonderste vrienden met humor die ik adoreer en een enorm ego. Als je hem vraagt waarom hij zo van zichzelf houdt, is het vaste antwoord: “Ik ben gewoon mooi.”
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd - Mark is niet meer dan een goede vriend, maar zeker ook niet minder.
Op het desbetreffende moment kijkt hij me met van die ogen die mijn alter ego naar voren brengen aan. Mijn alter ego verschilt bijna dagelijks van uiterlijk en innerlijk. Soms is ze een pokémontrainster, dan weer een schrijfster van bestsellers. Ik moet je nageven dat het meestal dat laatste is, maar daar komen we later nog wel op terug. Mark himself prefereert een ietwat sletterig gekleed alter-ego. Hij is echt een schat van een jongen, maar hij blijft in bezit van een Y-chromosoom.
Het alter-ego dat op dit moment naar voren treedt, is een uitermate sexy, humoristische superwoman die zeer bereid is Mark te helpen. Hem te overweldigen met een ge-wel-dig argument. ha, daar heb ik mijn alter-ego natuurlijk niet voor nodig, maar het gebeurt gewoon om hem een plezier te doen.
“Gewoon niet teveel nadenken, Mark. Stort je van die berg af en het komt allemaal wel goed.”
“Ik kan niet eens wél nadenken, hoe moet ik dan in godsnaam niet nadenken?” is zijn antwoord. Tja. Hij heeft een punt. De laatste keer dat Mark echt nadacht was in… 2007? Niemand weet precies op welk moment het was, en waarover hij dacht weet ook niemand.
Nu ik zo zit te typen, betwijfel ik of hij eigenlijk ooit heeft nagedacht. Natuurlijk moeten er wel gedachten door zijn hoofd schieten als hij iets doet, maar het zijn maar losse woorden die een beetje rondzwerven over de banen in zijn brein. Dan heb je bijvoorbeeld “Honger. Pizza. Koelkast.” en hup een kwartier gevuld!
Supersexy, Superhumoristische Super Superwoman heeft trouwens ook nog een hulpje. Hij heet Daniël en hij houdt meer van Superwoman dan van zichzelf - een eigenschap die nog verder van Mark afstaat dan een 10 voor wiskunde. Een geweldige eigenschap, al zeg ik het zelf.
“O, Mark? Als je van die geel met zwart gestreepte paaltjes ziet - daar moet je gaan skiën. En vooral beginnen op de zwarte piste, die is voor beginners.” zegt Daniël liefdevol.
Iedereen houdt van Mark. Op zijn of haar eigen manier dan.

Er was eens...

Dit is hem dan. Het allereerste bericht.
Het bericht waarop ik over een tijdje terug ga kijken. Dan denk ik hopelijk "Ah, daar is alles mee begonnen" en misschien zelfs dat het einde nog lang niet in zicht is.
Ik denk dat ik het allemaal maar afwacht.
Ik zie wel, het komt wel. Ik kom wel.

Liefs,